Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostają po nich buty i telefon głuchy...

                        
 

Czy tam daleko gdzie dusze podążają
jest świat poszarpany, samotny i pusty
Czy ludzie ten świat nazywają rajem?
Gdzie śmierć srebrzystą szatą owija
Zabiera ciało, duszę, kradnie ludzkie marzenia w drogę tajemniczą i nieznaną zabiera .

Ach ileż jest mogił takich na ziemi i jakże smutne są takie mogiły.
Żadne światło nie zbudzi martwą duszą nie drgnie.

A łzy co po twarzy toczą się drżące
takie smutne ciężkie i wielkie .
Jak by ta woda nie była kropelką .
Lecz kamieniem wyrzuconym z duszy który, wpada w głębiny i ziemię porusza,
zostając na wieki w ziemi czarnej tam gdzie duszy jest pochówek marny .