Juz prawie dwa miesiące jak jestem w Anglii , bywają chwile kiedy samotnosc daje mocno w kosc aż boli.Tesknota nie daje spokoju . Jedyna myśl która sprawia , że potrafię przetrwać ten czas jest fakt ,że 16 czerwca wylecę do Polski choć na chwile na krótką chwilkę bede znow w domu .Tak bardzo się cieszę, że bede mogła zabrać mojego kochanego syna , moje serce najważniejszego mężczyznę w moim marnym życiu . Tak trudno jest mi się z tym pogodzić,że nie mogę mieszkać tam gdzie się urodziłam, wychowałam gdzie spędziłam całe swoje dotychczasowe życie . Tak naprawde nigdy nie doceniałam tego,że miałam tą szansę być blisko ludzi którzy mnie kochają ......... i pomyśleć, że musiałam wyjechać za "chlebem" . Mam nadzieję , że na tej "ziemi" wyspie odnajdę swoje szczęście znajdę swój kąt i jakoś poukładam to popaprane życie ......

Bo fakt, że to nie sztuka mieć dzieci, ale trzeba jeszcze mieć czas, żeby je wychować.

Mój mały chłopiec to już wielki mężczyzna


Coraz trudniej rozmawia mi się z nim już coraz rzadziej opowiada o swoich sprawach .Dziś dzieci dorastają znacznie szybciej .
Mają 11 lat przeżywają pierwsze miłości ,rozterki,chodzenie z dziewczyna i zrywanie. Świat goni w tak wielkim tępię tak szybko leci ten czas....

najgorsza była narkoza !!!
Boże jak dobrze ze już po wszystkim